Principe Pallavicini Frascati Poggio Verde
€ 10,95 € 8,45
Strogeel met groene tinten in de kleur, een geur van bloesem en tropisch fruit. Pallavicini brengt het unieke van de Frascati wijn weer terug. De combinatie van Malvasia, Greco 15% en Bombino 15% druiven in de Poggio Verde geeft een knapperige schone en een unieke harmonieuze stevige smaak (kruisbessen, meloen, citrus, zilt, mineralen). Rijping 4-5 maanden op eigen droesem.
Pallavicini – het wijnhuis
Principe Pallavicini is een familiebedrijf van de gelijknamige beroemde aristocratische familie die al 300 jaar wijn maken. In Lazio (rond Rome) liggen de wijngaarden waar de Malvasia voor de Frascati en Cesanese (voor de Rubillo) uitstekend tot hun recht komen.
FRASCATI SUPERIORE
Frascati was eind jaren ’70 en in de jaren ’80 van de vorige eeuw enorm populair in Nederland. Italiaanse wijn was toen redelijk nieuw op de markt en samen met o.a. Chianti, Orvieto, Soave, Bardolino en Lambrusco vormde Frascati een kopgroep. Deze wijnen waren toen het goedkoopste in de markt. Buiten Lambrusco en een enkele basis Soave zijn de wijnen stuk voor stuk duurder geworden en zijn ze kwantitatief uit de markt gedrukt. Niet erg voor ons, want de Italianen zijn zich op de kwaliteit gaan richten. Door Principe Pallavicini is Frascati weer terug aan het komen op de kwaliteitsmarkt.
De beste wijngaarden hebben een DOCG status en dan mag ook de term Superiore aan de naam worden toegevoegd, zoals deze Poggio Verde.
INTRODUCTIE – PALLAVICINI FAMILIE
De oudste vermeldingen van deze familie dateren uit de XIIe eeuw. Gedurende eeuwen kende deze familie veel voorspoed en had grote macht. De familie kon dankzij goede contacten met verschillende heersers zich een groot netwerk uitbouwen. Takken van deze familie bloeiden in Turijn en Genua, de familie behoorde tot de belangrijkste Ligurische families
Verschillende leden financierden belangrijke kunstenaars, waardoor de familie een groot familiaal patrimonium kon uitbouwen. Ze onderhielden veel contact met verschillende Antwerpse Meesters, zoals Rubens en van Dyck.
DE WIJNGESCHIEDENIS van PRINCIPE PALLAVICINI
Het wijnhuis Principe Pallavicini is gesticht door één van de oudste nobele families in Italië. Een familie die altijd heeft geloofd in de uitzonderlijke wijnbouw mogelijkheden op hun eigen landgoederen. Ondertussen kunnen ze met trots zeggen dat ze 300 jaar ervaring hebben in de wijnbouw en het wijnmaak proces.
WIJNHUIS
Geïnspireerd door het uitgangpunt dat ‘groei’ alleen mogelijk als je bereid bent om te ‘veranderen’, is er in de jaren ’80 een nieuw project opgestart voor de productie van wijn in Colonna (zo een 35 kilometer onder Rome) en werden nieuwe wijngaarden aangeplant in het aangrenzende Marmorelle gebied. Nieuwe projecten van dit kaliber kunnen alleen slagen door met toewijding en passie te werken aan het unieke karakter van het land en de wijn.
De productie in Colonna is gevestigd in de voormalige ‘Antica Osteria della Posta’ een gebouw van einde 18de eeuw. In Marmorelle bevindt zich het rijpingspotentieel; de wijn, in barriques en flessen, rijpt daar in oude grotten. Koeling is hier niet nodig, de temperatuur is mooi stabiel.
| Land | Italië |
|---|---|
| Regio | Lazio |
| Gebied | Frascati DOCG |
| Jaar | 2019 |
| Druivenras | Grechetto, Greco, Malvasia |
| Smaaktype | Fris, Harmonieus, Mineraal, Warm, Zilt |
| Alcohol | 13% |
| Temperatuur | 8°C-10°C |
Wijnen uit Lazio: Er zit een goud in deze heuvels Augustus 2017 | Vinous – geschreven door Ian d’Agata Vertaald oktober 2017 – Michiel van Wijk
Er is geen Italiaanse wijnregio die me meer frustreert dan Lazio (Latium in het latijns). Een gebied dat ik zeer goed ken aangezien het grootste gedeelte van mijn volwassen leven zich hier heeft afgespeeld. Ik gebruik frustratie omdat, het is misschien moeilijk te geloven, er geen andere onbekende regio in Italië bestaat die meer potentieel heeft voor het maken van wijn dan Lazio en waar dit potentieel nog steeds niet gebruikt wordt.
Lazio is uniek gelegen voor wijnbouw vanwege het milde klimaat, vruchtbare en gevarieerde mix van bodemsoorten (waarbij de vulkanische bodem prominent aanwezig is), zeewind, voldoende regen, uitgesproken temperatuurverschillen tussen dag en nacht en een overvloed aan zeldzame, druiven variëteiten van een hoog niveau.
Deze bijzondere gaven zou de regio de capaciteit moeten geven om wijnen te maken die passen tussen de topwijnen op wereldniveau. Maar het grootste gedeelte van de 20ste eeuw is het gebied in een soort melancholieke depressie geweest. Je hoeft maar te kijken naar de Frascati, eens de trots van Lazio, waar een janboel van gemaakt is.
Het goede nieuws is nu dat, zoals ook in andere delen van Italië gebeurd, een nieuwe generatie wijnmakers het proces oppakken en de familiebedrijven in de juiste richting sturen.
De geschiedenis herhaalt zich eindelijk
Twee duizend jaar van kwalitatieve wijnbouw en een geschiedenis van begeerde wijnen (in ieder geval in de oudheid en de middeleeuwen) bewijst dat het kwaliteitsniveau van Lazio de norm was. In het oude Rome werden tientallen verschillende wijnen afkomstig uit de directe omgeving van de oude stad verhandeld. Wijnbarren waren al populair en wijnproevers kregen veel waardering. Horace, Petronius, Martial en andere beroemde auteurs schreven en discussieerden over wijn, bijna net zoals nu weer gebeurd. Pliny, die alle wijn perfect categoriseerde, maakte zelfs een ranglijst van de wijnen.
In latere eeuwen was ook veel enthousiasme voor de wijn uit Lazio, rond 1500 Paus Paul III had zijn eigen sommelier (bottigliere, zoals de functie toen heette) en een kelder met veel voorraad waarin de wijnen uit Lazio overheersend aanwezig waren (het schijnt dat de Paus de witte en rode wijn uit de Colli Albani en Castelgandolfo het meest waardeerde). Weer later was van Koningin Victoria bekend dat ze een grote fan was van Frascati, dat aan het hof werd geserveerd.
Maar uiteindelijk leed de kwaliteit van wijn onder het succes. Producenten begonnen in volume te denken ten koste van de kwaliteit. De vooruitgang naar moderne wijnbouw en wijntechnieken, verlaging van de opbrengsten, betere kloontechnieken en plantselectie, biologisch werken, gecontroleerde fermentatie, hygiëne in de kelders, het gebruik van beter hout voor de lagering en alle andere maatregelen die over heel Italië werden ingevoerd om de kwaliteit te verbeteren in de laatste decennia van de 20ste eeuw gingen Lazio voorbij. Deze situatie werd onhoudbaar aangezien het maken van kwaliteitswijnen eind jaren 70 de standaard begon te worden. De markt droogte op voor de vele smakeloze witte wijnen die meteen na de botteling al begonnen te oxideren, alsmede voor de boerse rode wijnen.
Terwijl de wijnbouw en het wijn maken in de jaren 1980’s en 90’s sterk in kwaliteit toenam werd in Lazio net als in andere delen van Italië dezelfde fout gemaakt; er werden druivenrassen geplant die in het gebied natuurlijkerwijs niet voorkwamen zoals Syrah, Chardonnay, Sauvignon en Petit Verdot, voornamelijk op voorspraak van internationaal denkende consultants. Merlot en Cabernet waren er wel al sinds het midden van de 18de eeuw.
Het resultaat was dat waardevolle tijd verloren ging aan het maken van Chardonnay en Sauvignon Blanc, wijnen waar echt geen interesse voor was en waarvan elders in de wereld veel betere exemplaren van gemaakt werden tegen veel lagere prijzen. Waardevolle tijd die beter gebruikt had kunnen worden om de lokale druivenrassen eens goed te bestuderen en in kaart te brengen. Druivenrassen die van extreem hoog niveau zij zoals Bellone en Cesanese. Als er maar een beetje meer aandacht was besteed aan deze druiven was de achterstand van Lazio niet zo groot geweest.
Maar vandaag de dag is het scenario verbeterd. Het is zelfs zo dat sommige van de Lazio wijnen, hoewel nog onbekend, alweer tussen betere wijnen worden gerangschikt. U zou kunnen zeggen dat we nu op het punt staan om de echte grootheid van de wijnen te ontdekken die vroeger bij de bewoners van het oude Rome en het Romeinse Rijk zo gewild waren.