Principe Pallavicini Petit Verdot

Wijnen uit Lazio: Er zit een goud in deze heuvels Augustus 2017 | Vinous – geschreven door Ian d’Agata Vertaald oktober 2017 – Michiel van Wijk Er is geen Italiaanse wijnregio die me meer frustreert dan Lazio (Latium in het latijns). Een gebied dat ik zeer goed ken aangezien het grootste gedeelte van mijn volwassen leven zich hier heeft afgespeeld. Ik gebruik frustratie omdat, het is misschien moeilijk te geloven, er geen andere onbekende regio in Italië bestaat die meer potentieel heeft voor het maken van wijn dan Lazio en waar dit potentieel nog steeds niet gebruikt wordt. Lazio is uniek gelegen voor wijnbouw vanwege het milde klimaat, vruchtbare en gevarieerde mix van bodemsoorten (waarbij de vulkanische bodem prominent aanwezig is), zeewind, voldoende regen, uitgesproken temperatuurverschillen tussen dag en nacht en een overvloed aan zeldzame, druiven variëteiten van een hoog niveau. Deze bijzondere gaven zou de regio de capaciteit moeten geven om wijnen te maken die passen tussen de topwijnen op wereldniveau. Maar het grootste gedeelte van de 20ste eeuw is het gebied in een soort melancholieke depressie geweest. Je hoeft maar te kijken naar de Frascati, eens de trots van Lazio, waar een janboel van gemaakt is. Het goed nieuws is nu dat, zoals ook in andere delen van Italië gebeurd, een nieuwe generatie wijnmakers het proces oppakken en de familiebedrijven in de juiste richting sturen. De geschiedenis herhaalt zich eindelijk Twee duizend jaar van kwalitatieve wijnbouw en een geschiedenis van begeerde wijnen (in ieder geval in de oudheid en de middeleeuwen) bewijst dat het kwaliteitsniveau van Lazio de norm was. In het oude Rome werden tientallen verschillende wijnen afkomstig uit de directe omgeving van de oude stad verhandeld. Wijnbarren waren al populair en wijnproevers kregen veel waardering. Horace, Petronius, Martial en andere beroemde auteurs schreven en discussieerden over wijn, bijna net zoals nu weer gebeurd. Pliny, die alle wijn perfect categoriseerde, maakte zelfs een ranglijst van de wijnen. In latere eeuwen was ook veel enthousiasme voor de wijn uit Lazio, rond 1500 Paus Paul III had zijn eigen sommelier (bottigliere, zoals de functie toen heette) en een kelder met veel voorraad waarin de wijnen uit Lazio overheersend aanwezig waren (het schijnt dat de Paus de witte en rode wijn uit de Colli Albani en Castelgandolfo het meest waardeerde). Weer later was van Koningin Victoria bekend dat ze een grote fan was van Frascati, dat aan het hof werd geserveerd. Maar uiteindelijk leed de kwaliteit van wijn onder het succes. Producenten begonnen in volume te denken ten koste van de kwaliteit. De vooruitgang naar moderne wijnbouw en wijntechnieken, verlaging van de opbrengsten, betere kloontechnieken en plantselectie, biologisch werken, gecontroleerde fermentatie, hygiëne in de kelders, het gebruik van beter hout voor de lagering en alle andere maatregelen die over heel Italië werden ingevoerd om de kwaliteit te verbeteren in de laatste decennia van de 20ste eeuw gingen Lazio voorbij. Deze situatie werd onhoudbaar aangezien het maken van kwaliteitswijnen eind jaren 70 de standaard begon te worden. De markt droogte op voor de vele smakeloze witte wijnen die meteen na de botteling al begonnen te oxideren, alsmede voor de boerse rode wijnen. Terwijl de wijnbouw en het wijn maken in de jaren 1980’s en 90’s sterk in kwaliteit toenam werd in Lazio net als in andere delen van Italië dezelfde fout gemaakt; er werden druivenrassen geplant die in het gebied natuurlijkerwijs niet voorkwamen zoals Syrah, Chardonnay, Sauvignon en Petit Verdot, voornamelijk op voorspraak van internationaal denkende consultants. Merlot en Cabernet waren er wel al sinds het midden van de 18de eeuw. Het resultaat was dat waardevolle tijd verloren ging aan het maken van Chardonnay en Sauvignon Blanc, wijnen waar echt geen interesse voor was en waarvan elders in de wereld veel betere exemplaren van gemaakt werden tegen veel lagere prijzen. Waardevolle tijd die beter gebruikt had kunnen worden om de lokale druivenrassen eens goed te bestuderen en in kaart te brengen. Druivenrassen die van extreem hoog niveau zij zoals Bellone en Cesanese. Als er maar een beetje meer aandacht was besteed aan deze druiven was de achterstand van Lazio niet zo groot geweest. Maar vandaag de dag is het scenario verbeterd. Het is zelfs zo dat sommige van de Lazio wijnen, hoewel nog onbekend, alweer tussen betere wijnen worden gerangschikt. U zou kunnen zeggen dat we nu op het punt staan om de echte grootheid van de wijnen te ontdekken die vroeger bij de bewoners van het oude Rome en het Romeinse Rijk zo gewild waren.